vrijdag 27 december 2013

Afscheid

Toen ik in mei begon met dit blog zag ik het helemaal niet meer zitten.
Ok, David keek dan wel geen porno meer, hij ging niet vreemd, maar er waren zoveel leugens, zoveel onwaarheden en het vertrouwen was volledig weg.
Na het weekend met Jonathan is David zo enorm veranderd. Dat hebben jullie mee kunnen lezen.
David staat open voor mijn vragen, mijn angsten, mijn twijfels. Ik accepteer zijn moeiten, zijn angsten en zijn onzekerheden. Daardoor is er zoveel begrip voor en gebondenheid aan elkaar.
Van de week hadden we voor het eerst weer een beetje ruzie (daar hou ik niet zo van, want daar wordt ik weer heel onzeker door) De kerst en familie stress sloeg toe en ik reageerde kattig op zijn botte opmerking.
Eigenlijk ging het natuurlijk nergens over, maar toch voelde het vervelend.
Nadat we het een poosje later hadden uitgepraat benoemde David dat ik bang was dat hij weg zou gaan (lees: naar een andere vrouw zou gaan/porno kijken) omdat ik kattig was. Ja, dat was het inderdaad.
En weer moest David me zeggen dat hij voor mij had gekozen. En ik wist dat ook wel. Net als dat ik weet dat een woordenwisseling (want dat was het eigenlijk) er gewoon bij hoort.
Natuurlijk weet ik dat wel. Maar de gevoelens nemen dan even de overhand. En wat fijn dat we dat naar elkaar kunnen benoemen en dat we dat van elkaar kunnen accepteren. En dat we het weer kunnen 'opruimen'.

Ik ga 2013 afsluiten met de overtuiging dat ik inderdaad een nieuw huwelijk heb gekregen. Het is geen perfect huwelijk, maar wel een heel goed huwelijk.
Er zal voorlopig echt nog wel een spoortje twijfel blijven. Dat is logisch gezien het verleden, maar dat is niet onoverkomelijk. Er is heel veel teruggekomen om van te genieten.
21 juni zijn we 25 jaar getrouwd. Een lieve vriendin komt 'nieuwe trouwfoto's' maken en voor ons gaat er een nieuwe tijd in.

Omdat ik gemerkt heb dat ik niet zo goed ben in bloggen; ik vergeet altijd dat ik dat enigszins geregeld moet doen, en omdat ik over dit onderwerp eigenlijk ook niet veel nieuws heb te melden heb ik besloten te stoppen met dit blog.

Ik wil jullie heel erg bedanken voor jullie tijd en voor jullie lieve reacties.

Voor degenen die zelf worstelen met dit probleem wil ik jullie nog graag wijzen op de site van Kostbaar Vaatwerk: www.kostbaarvaatweerk.nl
en van 'Setting Captives Free' : http://www.settingcaptivesfree.com/courses/vrijheid-samen/

Ik wens alle vrouwen toe dat ze mogen weten dat ze de moeite waard zijn, dat ze trots mogen zijn op wie ze zijn en hoe ze eruit zien. Dat iedere vrouw haar eigen talenten heeft, en niet iedere vrouw dezelfde. Ik wens iedere vrouw toe dat ze mag groeien in haar mogelijkheden en haar talenten mag gebruiken om zich verder te ontwikkelen.
Ik wens iedere vrouw toe dat ze trots op zichzelf zal zijn en dat ze haar eigen grenzen mag waarborgen.

Heel veel geluk iedereen!

Liefs
Achinoam

zondag 27 oktober 2013

Datumgrens

Vorige week zondag was het precies een jaar geleden dat ik ontdekte dat David zich weer met andere vrouwen had bezig gehouden.
Die week ervoor had ik al aan hem gevraagd wat we met die dag zouden gaan doen. David vroeg wat ik wilde, maar ik wist het niet.
Nog steeds weet ik niet wat ik met die datum moet. Moet de vlag half stok omdat mijn leven toen zo ongeveer instortte, of hoog in de mast omdat dat het begin was van een nieuwe tijd?
Eigenlijk hebben we er niet meer over gesproken en de dag (een zondag) kwam eraan.
´s Morgens hadden we een doopdienst in een andere plaats. Leuk om een stel vrienden weer te zien en gezellig bij te kletsen.
´s Avonds kregen we vrienden op bezoek en de middag heb ik gebruikt om een cake te bakken en wat te rusten (want dat heb ik toch nog geregeld nodig).
En eigenlijk was die dag toen ineens om......
En eigenlijk heb ik er niets mee gevoeld. Was het gewoon een dag, zonder vlag.

Toen we afgelopen vrijdag bij de therapeut van David waren kwam dat nog ter sprake. 29 mei zou veel meer een dag zijn om te vieren omdat dat de dag was dat David toen ook emotioneel kon breken met zijn verslaving, maar eigenlijk heb ik ook niets met die datum.

Mijn trouwring heb ik nog steeds niet om en ik heb gevraagd of David mijn ring ´nieuw´ wil maken, wil laten bewerken door een goudsmid en mij deze ring op 21 juni 2014, als we 25 jaar getrouwd zijn, opnieuw om mijn vinger wil schuiven omdat we dan voor een nieuw huwelijk gaan.
Ook zou ik dan graag een ´nieuwe trouwfoto´ willen laten maken.

Heel voorzichtig begin ik steeds meer hoop te krijgen op de toekomst, hoewel ik ook nog steeds bang ben dat ik weer geconfronteerd ga worden met die stomme p*rn*grafie. (even de filters omzeilen :))

Blijf bij de dag Achinoam, blijf bij de dag!

maandag 7 oktober 2013

Weerstaan

Afgelopen vrijdag waren David en ik op een feestje op een (rondvaart)boot. (Tja, ons soort mensen kom je niet tegen op een jacht,... :) )
Aangezien het een personeelsfeest was van het bedrijf waar David soms voor werkt bleef ik een beetje bij hem in de buurt. Ik heb dan even tijd nodig om mijn plekje te vinden en uit te vinden wie wie ook alweer is.
Er zat een vrouw schuin tegenover mij en ik kreeg de kriebels van haar.
Te geblondeerd krullend haar, haar kleding was, in verhouding tot wat de rest aan had, overdone, 12 cm hakken en een net-geen-anorexia-lijf.
David keek een paar keer haar richting uit. Tenminste, ik kon dat niet met zekerheid zeggen, maar het kon zomaar zijn dat hij naar haar keek. Hij keek vast naar haar. Zijn blik werd natuurlijk naar haar toe getrokken...
Op een gegeven moment stelde David voor dat we aan dek gingen kijken. Ik kon het niet laten om enigszins sceptisch te reageren met: 'Als dat je helpt om even niet naar haar te kijken..."
David reageerde verbaasd, hij keek niet naar haar, hij keek uit het raam om de omgeving te bekijken.
We gingen naar boven, keken uit over de Loosdrechtse Plassen, luisterden naar wat de kapitein aan wetenswaardigheden vertelde en genoten van het eten dat werd geserveerd. De bewuste vrouw verdween voor mij naar de achtergrond, zowel letterlijk, want ze was steeds niet dààr waar ik was maar ook uit mijn gedachten.
Een aantal uren later, zo tegen het eind van het feest, kwam David naar me toe en vertelde dat er een vrouw op de boot was waar hij de rillingen van kreeg.
Hij wees haar aan en het bleek dezelfde vrouw te zijn waar ik eerder die dag al de kriebels van kreeg.
Volgens David deed ze overdreven lacherig en flirtte ze met de mannen. Hij was, zo gauw hij met goed fatsoen kon, bij haar groepje weggelopen.
Ik vroeg David of hij vorig jaar ook rillingen van haar zou krijgen of dat hij toen vereerd was door haar aandacht en juist bij haar zou blijven en terug zou flirten.
Hij moest daar even over nadenken. Toen zei hij dat hij ongetwijfeld vorig jaar vereerd zou zijn door haar aandacht, maar dat hij niet wist of hij op haar flirtpogingen in zou gaan.
Nogmaals zei hij dat hij zich zo ongemakkelijk voelde bij haar in de buurt.
Ik was daar zo blij om! En eigenlijk moest ik er ook wel om lachen en kon het niet laten om David te plagen hiermee.
David is echt op de goede weg. Fijn om te weten dat hij nu het onderscheid kan zien in wat goede en slechte aandacht is.
Dit helpt mij zeker om meer vertrouwen in de toekomst te krijgen.

vrijdag 20 september 2013

Wantrouwen

Een van de dingen die ik heb opgelopen de afgelopen tijd is een enorm wantrouwen naar mannen.
Naar alle mannen!
Bij iedere man die ik spreek, of op wat voor manier dan ook in contact kom, denk ik:
"Jij doet het ook! Jij kijkt ook porno, jij hebt ook onreine gedachten."
Mijn collega's, buren, zwagers... zelfs mijn schoonvader...

Aan het begin van de zomer sprak ik een vriend van David en mij. Hij weet niet wat er bij ons speelt, maar had wel door dat het niet lekker liep. Hij vroeg wat er toch aan de hand was.
Ik vond het moeilijk. Hij is een goede vriend, maar ik wilde ook David niet 'te kijk zetten'.
Ik maakte er iets van dat David teveel interesse in andere vrouwen had en dat ik daar boos over was.
Onze vriend ging mij toen uitleggen dat dat gewoon bij mannen hoort. Iedere man doet dat. Hij was vorig jaar 5 maanden op uitzending geweest, en ja, in zo'n mannen gemeenschap daar liggen van die boekjes en tijdschriften. En ja, je mist je vrouw en dus 'help je jezelf een handje'.
Ook als zijn vrouw ongesteld is en hij heeft zin...
Ik zei tegen hem dat dat (een gebrek aan) zelfbeheersing is. Maar volgens hem was dat heel normaal.
Maar op mijn vraag of hij het zijn vrouw (mijn vriendin !!) ook gewoon vertelde en of hij het er ook met zijn zoons over had, gaf hij ontkennend antwoord.
Ik denk dat hij het ook een beetje rare opmerking van mij vond.
Toch confronteerde ik hem met het feit dat alles wat zich in het geheim afspeelt niet goed kan zijn.
Hij heeft niet meer geprobeerd mij ervan te overtuigen dat porno kijken en masturbatie normaal is.

Gisteren ging ik naar mijn moeder. Op weg naar huis leidt de uitgaande weg langs de rosse buurt. Door rechtsaf te slaan rijd je langs de prostituees en kom je aan de andere kant van het centrum. Terwijl ik voor het verkeerslicht stond te wachten om rechtdoor te gaan keek ik naar de bestuurders van de auto's die mij rechts voorbij kwamen. En ik was boos op ze. Zo boos!
En ik had zo te doen met hun vrouwen. En tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat er ook vrouwen langskwamen, en dat je via die weg ook gewoon bij het centrum en een paar andere wijken van de stad komt. En ik kon het niet loskoppelen.

Uiteraard weet ik niet of ALLE mannen 'zo zijn'.
Misschien niet. Ik kan niet eens schrijven: waarschijnlijk niet.
Maar het zal vast nog een hele poos duren voordat ik mannen (waaronder David) weer kan vertrouwen...

zaterdag 31 augustus 2013

Vakantie

Sinds een week zijn David en ik terug van vakantie.
Dit jaar ging alleen onze jongste dochter maar mee, dus om het voor haar ook een beetje aantrekkelijk te maken mocht haar neef, waar ze enorm goed mee op kan schieten, ook mee.
Die twee... Je zou willen dat je huwelijk zo is.
Ze snappen elkaar zonder woorden, begrijpen elkaar door elkaar aan te kijken, hebben over het algemeen dezelfde interesses. (Alhoewel neef (14) het wel een beetje stom vindt dat dochter (15) zoveel tijd in de badkamer nodig heeft.) Beiden hebben nog niet echt oog voor het andere geslacht en hun ideale vakantie bestaat uit in bomen klimmen, op rotsen klauteren, door een rivier struinen en wat geocaches zoeken, liefst in de wildernis. Nou, dat hebben ze gekregen.

We zaten met vriend Jonathan en zijn dochter en dochters vriendin in het huis van Jonathan. Jonathan vond het leuk om mij veel van de omgeving te laten zien. Ik was er al een jaar of 7 niet geweest. David in mei nog.
Hoewel ik het liefst een vakantie had zoals mijn 'retraiteweekje', bestaand uit lezen en slapen heb ik toch een fijne vakantie gehad. Het was ontspannen tussen David en mij. David genoot en was in zijn element, ondernam dingen met de kids zodat ik toch een paar uurtjes met een boek in de zon kon liggen.
De laatste dag zijn de kids met dochter en dochters vriendin een tocht door de rivier gaan maken. Dit gaf David en mij de gelegenheid om 'echt Tsjechies' te winkelen in goedkope kledingwinkeltjes te neuzen en bij glaszaken te snuffelen.
David houdt, zoals veel mannen, niet echt van winkelen, maar  verzekerde mij dat hij het gezellig vond met mij. Dat was wederzijds.
Het was fijn, op vakantie te zijn. Weg van internet, telefoon... echt rust.

Nu thuis gaat alles eigenlijk weer snel zoals normaal.
Mijn lieve vriendinnen die mij zo enorm gesteund hebben heb ik een mail gestuurd met hoe het nu gaat. Wat een enorme lieve reacties krijg ik terug!!!
Wat heerlijk om zo'n netwerk om je heen te hebben.

Half juli heb ik mijn vergeving naar David kunnen uitspreken. Vanaf dat moment merk ik ook dat ik minder vragen stel over details met andere vrouwen, internet enzo. Daarin merk ik zeker herstel. Ik hoef niet steeds meer te vragen, ik zoek minder op internet. Het geheel staat niet meer prominent op 1 in mijn leven. Nog steeds heeft het een enorme impact en komt het dagelijks in allerlei vormen in mij op. Een opmerking van David,  een aansteker met een blote vrouw die ergens ligt,  een gedachte of herinnering van mij, een film. Maar er is in mijn hoofd en hart ook weer ruimte voor andere dingen en er zijn nu zeker al uren achtereen dat ik er niet aan denk of mee wordt geconfronteerd. Ik wacht nu op de eerste dag dat ik er helemaal niet aan heb gedacht . Ik weet van de lotgenoten groep dat dat een keer gaat komen.

Over 10 maanden zijn we 25 jaar getrouwd... 
Heb nog geen idee of en hoe we het gaan vieren....

Maar komt tijd, komt raad, toch?

donderdag 25 juli 2013

retraite

Vorige week was dan mijn 4 dagen retraite.
Zo'n mazzel. Een vriendin van mij verhuurt een chalet. Meestal voor langere tijd, maar nu stond hij net leeg. Veel luxer dan een caravan dus.
In ruil voor het aanmaken van een bedrijvenpagina mocht ik vier dagen gratis in haar chalet!

Maandag middag, auto ingepakt en 3 km verder gereden naar de camping. Als eten had ik alleen kant en klare maaltijden voor de magnetron en een vrouwelijke hoeveelheid chocolade. Voor mijn eigen geruststelling ook nog maar een kilo druiven en een fles rosé. (je moet immers ook fruit eten en goed drinken, toch :))

Echt waar, ik heb 3½ dag NIETS gedaan. Nou ja, niets... 500 bladzijden gelezen en heel veel geslapen. En doordat het geweldig weer was en ik 10 kg ben afgevallen door al deze ellende en dus weer in een bikini durf is mijn buik ook nog bruin geworden.

Dinsdags werd ik rond 8 uur wakker, dommelde weer weg, werd wakker, viel in slaap.... toen was het half 2 (!!!) Bed ingeruild voor ligbed en boek, om kwart voor 4 bedacht ik dat het tijd werd voor een middagslaapje. Geslapen tot kwart voor 6.... En 's avonds gewoon weer slapen van half 1 tot half 11. EN HET MOCHT ALLEMAAL!!!

Was het in eerste instantie de bedoeling dat ik ging rouwen, huilen en bedenken of ik wel verder wilde met mijn huwelijk, werd de insteek uiteindelijk toch anders.
De laatste tijd gaat het best goed. David lijkt eerlijk, in ieder geval enorm betrokken. Dat was in het verleden wel anders. Dan wist hij amper wat er om ging in ons gezin. Nu is hij echt belangstellend en neemt zijn verantwoordelijkheden.
Daardoor voel ik me ook meer geliefd en groeien we voorzichtig naar elkaar toe.
Dus was mijn retraite echt een tot rust komen. Nadat ik afgelopen donderdag weer thuisgekomen ben heb ik al van verschillende mensen gehoord dat ik er beter uitzie. Stralender, ontspannender. En ik merk dat David en ik weer samen kunnen plagen en lachen. Wat is dat fijn.

Ik heb onder andere het boek: 'Seks zoals God het bedoeld heeft' van Wilkin van de Kamp gelezen. Ook als je niet in God geloofd is het een goed boek wat uitlegt wat het met je brein en je 'zijn' doet als je vrijt met iemand. Voor mij stond er eigenlijk niet veel nieuws in. Toch kwamen een aantal dingen bij mij binnen. Kon ik handen en voeten geven aan gevoelens. Kon ik dingen plaatsen.

Is alles nu dan koek en ei?
Nee. Zondag gingen we barbecuen bij vrienden in de plaats waar David zijn buitenechtelijke relatie heeft gehad. We reden langs een bos en ik kreeg het te kwaad. Ik kneep David in zijn schouder en hij begreep het. Bij aankomst vertelde hij me dat dat inderdaad het bos is waar hij vreemd is gegaan. Toen we 's avonds weer naar huis gingen heeft onze dochter teruggereden. David zat bij mij achterin en ik heb alleen maar liggen huilen. David stelde voor een andere weg terug te nemen, maar ik vond dat ik mijn angsten onder ogen moest leren zien. David was het met me eens, maar zei: 'Dat hoeft niet allemaal op 1 dag. Zullen we toch maar via een andere route teruggaan?' Dit hebben we gedaan, en dat voelde wel beter. Toch weet ik dat ik een keer weer daar langs zal moeten.

Sinds ik terug ben slapen we weer samen. Na 8 maanden. Het voelt vertrouwd. Het lijkt net of we weer verkering hebben.
Ik probeer zoveel mogelijk alleen naar het nu te kijken. Ik realiseer me dat ik over een maand, een jaar, 5 jaar, tot de ontdekking kan komen dat dit allemaal weer op leugens is gebaseerd. Met mijn therapeute ga ik leren om steviger in mijn schoenen te staan. Dat ik op dat moment ook de keus DURF te maken om weg te gaan. En als dat niet nodig is? Het kan nooit kwaad om emotioneel sterk en volwassen te worden, toch?

donderdag 27 juni 2013

Kiezen

De afgelopen weken zijn wat weggegleden.
Ik merkte dat ik na het weekend dat David naar Tsjechie is geweest, steeds depressiever werd. Wat ik in het vorige blog al schreef: het liefst zou ik de hele dag in bed liggen onder een dekbed... Dat heb ik ondertussen geregeld. Over 2 weken ga ik 4 dagen in de caravan van een vriendin, helemaal niets doen! Geen internet, een paar boeken mee, pen en papier en mijn bijbel. Meer niet.

Vorige week mijn eerste bezoek aan mijn therapeute gebracht. Maar mijn hoofd zit zo vol dat ik me er weinig van kan herinneren. Toch beter aantekeningen maken de volgende keer. Dan kan ik het nog eens terugkijken. Als huiswerk kreeg ik mee dat ik een brief aan David moest schrijven. Dat heb ik vanmorgen gedaan. Deze zal as maandag wel besproken worden tijdens mijn volgende afspraak.

Uiteindelijk ben ik met mijn depressieve gevoelens maar naar mijn huisarts geweest. In overleg met hem toch besloten om voor een paar maanden een anti-depressievum te gaan gebruiken.
Ik hoop op die manier een duwtje in de rug te krijgen om dingen te kunnen gaan ondernemen. Ik kom nu nog nergens aan toe, kan geen beslissingen nemen, weet niet wat ik moet gaan aanpakken. Ik hoop met deze medicatie een opstapje te kunnen krijgen om actie te gaan ondernemen.
Nou, dat heb ik geweten... De bijverschijnselen zorgen ervoor dat ik nog meer vermoeid ben. Ik val als ik even op de bank zit spontaan in slaap. Ik ga er maar vanuit dat het tijdelijk is.

Van verschillende kanten kreeg ik de afgelopen weken situaties te horen over mensen die keuzes moesten maken. En ook het advies dat ik keuzes moest maken. Verkeerde keuzes maken is niet erg, die kan je herstellen. Geen keuze maken is 'dodelijk'. Dan blijf je vastzitten.
Het was me duidelijk... Ik MOET een keus maken.

In november heb ik ervoor gekozen om (weer) voor ons huwelijk te gaan vechten. Maar toen kwamen steeds weer die leugens waardoor ik in april alweer twijfelde. Maar ook toen koos ik ervoor te blijven en me in te zetten voor het herstel. Maar ook toen kwamen er weer leugens en werd ik steeds depressiever en twijfel ik weer of ik dit wel kan en wil.

Vanmorgen heb ik uiteindelijk de beslissing genomen om te blijven onder voorwaarden. Ik wil een plan maken met meetbare doelen, zodat we beiden kunnen zien of het lukt om ons huwelijk weer op te bouwen. Meetbare doelen waar zowel David als ik aan kunnen werken.
Wat ik niet meer wil is zoals het de vorige keren is gegaan. Een paar maanden ellende en daarna maar weer gewoon zoals het altijd was.
Duidelijke afspraken, duidelijke doelen.